دکتر شهاب اواخر جنگ ایران و عراق، به همراه ابراهیم و برادر او، «مرتضی» فرماندة جنگ، در یک اردوگاه عراقی اسیر بودند. عراقی ها مرتضی، فرماندة لشگر را مدام شکنجه می دادند تا اطلاعات لشگر ایران را در اختیار آنها بگذارد. مرتضی بر اثر شکنجه آسیب پذیر شده بود، به همین دلیل از دکتر شهاب که مجوز دیدن بیماران را داشت، خواسته بود که با تزریق آمپول هوا او را شهید کند تا اطلاعات محفوظ بماند و دست نوشته ای به شهاب داده بود که در آن دلیلی مبنی بر مقصر نبودن شهاب آورده بود. شهاب خواستة او را نجام داد. ابراهیم برادر مرتضی که به همراه دیگر اسرا موافق این عمل بود، بعد از حدود 16 سال به دیدن شهاب می آید و او را مقصر می داند و دنبال وصیت نامه ای از مرتضی است. گفت وگوی آنها در نمایش نامة «در حال کندن پوست پیاز» به تصویر کشیده شده است. در این کتاب دو نمایش نامة دیگر به نام های «امپرسیون؛ و جیغ بنفش»، و «مضحکة طبخ و طرب» به چاپ رسیده است.