آیلار حرفی نزد. او فقط خیره بود به دریا، دریایی که در تاریکی ابهت همیشگی خود را نداشت. دریایی که دیگر دریا نبود. به راستی هم همین بود. دریایی که قادر نباشد اشک چشمان دختری را پاک کند، که با اندوهی به وسعت آسمان روی ایوان ایستاده است، به چه دردی می خورد. این همه آب که یکجا جمع شده اگر نتواند غرور و خود خواهی را از دل مردم بشوید، چه نامی می تواند داشته باشد؟ طفلکی ساحل به چه امیدی این همه آب را در آغوش خود نگه داشته است؟ نه. این دریا و باران دیگر دوست داشتنی نیستند.این کتاب تکه هایی واقعی از زندگی من و توست که هر روز بی اعتنا از کنارش می گذریم. اما اگر دست هایمان را به یاری هم بفرستیم این پازل کامل می شود و در باور ما می گنجد که عشق و انسانیت تاریخ مصرف ندارند.به گفته ی فروغ " اگر عشق، عشق باشد، زمان حرف احمقانه ای ست".فروشگاه اینترنتی سی بوک