این کتاب شامل نمایش نامه ای است که ماجرای آن با ورود نابینای جوانی به نام "ایگناسیو "به یک آموزشکده مخصوص نابینایان مادرزاد آغاز می شود . ایگناسیو پس از ورود به آن جا درمی یابد که همه با نوعی شادمانی عاری از  تشویش به زندگی خود مشغول اند ;روی گرداندن از این نقص جسمانی (نابینایی)  که همگی به آن دچارند و دوری جستن از این مسئله به گونه ای که انگار اصلا  وجود ندارد ;آشکارا زیربنای این شادمانی است .ایگناسیو نمی تواند "اطمینان " و "سرور "مجازی آنها را درک کند و بپذیرد.او از کنار گذاشتن عصای خود ـ که  نماد پذیرش خودآگاه کوری است ـ امتناع می ورزد و آشکارا با نحوه اداره این  موسسه که به دست نابینای دیگری به نام "دن پابلو "اداره می شود، مخالفت  می کند .طولی نمی کشد که تضاد میان مواضع این تازه وارد و بهترین شاگرد  موسسه ـ "کارلوس "ـ پدید می آید .در برابر این تضاد، همه سعی دارند که از  طریق راه حل های ساده و سطحی ایگناسیو را وارد نظام آموزشکده کنند ;اما  ایگناسیو در برابر این وضعیت طغیان می کند و ....