"ابوالمعانی میرزا عبدالقادر دهلوی"، از شاعران پارسی گوی هند در سده ی دوازدهم هجری است که در کتاب حاضر احوال و آثار وی بررسی می شود. کتاب فیض قدس نخستین بار حدود نیم قرن پیش در کابل چاپ شد (1334). این کتاب بر بنیاد "چهار عنصر"، اثر معروف بیدل نهاده شده است؛ چهار عنصر در حقیقت زندگی نامه ی خودنگاشت شاعر است که با نثری آراسته و فنی نگارش یافته است. مراد از چهار عنصر، آتش و باد و آب و خاک است که هریک از عناصر به گونه ای با دوره ای از زندگی و حالات میرزا عبدالقادر بیدل مطابقت دارد. اطلاعات مندرج در این اثر از آن جا که بر انواع آرایه های لفظی و معنوی، به ویژه استعارات و تشبیهات و تناقض آمیزی های بدیع برساخته ی شاعر (بیدل) آمیخته، به آسانی قابل دریافت نیست. مقدمه ی کتاب تلاش های محققان و استادان افغانستانی و هندی و اروپایی تا زمان نگارش فیض قدس را شامل می شود. پس از بخش های مربوط به کودکی و جوانی بیدل، بخشی به نام "مشایخ بیدل" آمده است. نکته ی اساسی در این بخش آن است که بسیاری از این مشایخ در شمار کسانی اند که نام و نشان آنان به سبب مشربی که داشته اند، در منابع این دوره نیامده است. این ها عارفان و صوفیان گمنامی بوده اند که بیدل با آن ها آشنا شده و از آن ها تاثیر پذیرفته است. در بخش "چهار عنصر و نثر بیدل" مخاطب با ویژگی های سبکی این اثر آشنا می شود. به گفته ی نویسنده "در چهار عنصر بیدل، بر خلاف آثار منثور فنی دیگران از لغات شاد و نادر عربی و جملات و ترکیبات مطنطن خبری نیست". مبحث بعدی به تحقیق در زمان نگارش و تالیف چهار عنصر اختصاص دارد. بحث "سبک نثر بیدل در چهار عنصر" نیز از مباحث تفصیلی و فنی کتاب است.