مجموعه ی حاضر مشتمل است بر هفت مقاله در خصوص "مکتب نگارگری اصفهان" که در دو بخش فراهم آمده است: بخش نخست به "رضا عباسی" ـ از مشهورترین نقاشان عهد صفویه و متعلق به مکتب اصفهان ـ و بخش دیگر به سه تن از شخصیت هایی اختصاص یافته که در شکل گیری مکتب اصفهان نقش داشتند و خود متعلق به مکاتب پیشین بودند (آقا میرک اصفهانی) و یا از شخصیت های بارز مکتب اصفهان قلمداد می شوند (علی قلی بیک جبادار و معین مصور). مقالات عبارت اند از: "رضا عباسی: نقاش توجیه گر چهره ی زمان/ حبیب الله آیت اللهی"، "مفهوم فضای اتمیستی در آثار رضا عباسی، پایه گذار مکتب نقاشی اصفهان/ مهرداد احمدیان"، "رضا عباسی/ عبادالله بهادری"، "دوران شناسی آثار طراحی و نقاشی رضا عباسی/ اصغر جوانی"، "علی قلی بیک جبادار ـ کتابدار/ یعقوب آژند"، "معین مصور و مکتب اصفهان/ مهدی حسینی" و "مولانا جلال الدین مهرک اصفهانی: هنرمند بهزاددست/ مهدی هراتی". گفتنی است، نقاشی مکتب اصفهان (1000-1135 ق) فصل آخر دوره ی درخشانی است که مکاتب بزرگی هم چون هرات، تبریز (اول و دوم)، قزوین و مشهد را دربرمی گرفت. مکتب اصفهان در این تقریبا یکصد و پنجاه سال شاهد تحولات و دگرگونی هایی بود که موجب پیچیدگی آن گردیده است. حضور شخصیت های بارزی چون "رضا عباسی"چنان توجه محققان ایرانی و خارجی را به خود جلب کرده که شخصیت های دیگر این مکتب را به دست فراموشی سپرده است. به زعم نگارنده: "ما در این نوشتار "مکتب" را به معنای محیط و موقعیتی جغرافیایی در نظر می گیریم که تمام موقعیت های سیاسی، جغرافیایی، زمانی و باورها در آن موقعیت و مکان جغرافیایی ویژه، از نیروهای برانگیزاننده ی هنرمندان در آفرینش آثارشان هستند... حتی برای اصفهان هم، به باور من، باید از مکتب اصفهان 1 و اصفهان 2 سخن گفت؛ که اصفهان 1 به رضا عباسی می انجامد و اصفهان 2 دوران دگردیسی هنر نقاشی آن جا، ظهور تک چهره سازی به جای ترکیب بندی های هنری، رونق تصویرسازی و صفحه آرایی کتابهاست که در آن نیز حداقل دو سبک متفاوت از هم قابل تمایز است: یکی تقلید از شیوه های غربی که در عین حال بر سنت های ایرانی استوار است و دیگری که رضا عباسی بیش ترین سهم را در ابداع و رونق آن داشت، شیوه ی منحصرا ایرانی و نگارگرانه است. دوره ی پس از این نیز دوره ی افول نگارگری اصفهان و گزینش شیوه ی تقلید و دوگانه سازی (مثنی سازی) توسط هنرمندان است".