در این اثر با استناد به ادعیه و زیارت نامه های معصومین(ع) به بیان برخی از اسماء و صفات الهی و ابعاد عرفانی مندرج در دعاهای شیعه پرداخته شده است. نویسنده نخست به بیان نسبت بین عقل و عشق و ابعاد و مراتب آنها پرداخته و پس از آن در قالب قطعه های ادبی به برخی از مضامین عرفانی مندرج در دعای جوشن کبیر و دعای سحر اشاره نموده است. وی سحر را زمان مناجات عارفان و عاشقان حقیقی با معبود خویش و درک آن و استفاده از سحر را فرصت مناسبی برای دستیابی به هدایت، زدودن پرده های ظلمت، کسب محبت الهی و رفیق شدن با خدا دانسته است.