کتاب حاضر، مجموعه نامه هایی است که بهومیل هرابال (1914ـ1997) در خلال سال های 1989 تا 1991 برای ایپریل گیفورد (که هرابال به زبان خودش او را دوینکا می نامید) نگاشته اما هرگز پست نکرده است. این نوشته های گاه شمار تمامی رویدادهای شاخص زندگی اوست که اغلب اوقات از پشت پنجره کافه هایی که پاتوقش بودند شاهدشان بوده است. هرابال، با همان روایت گرمی که به شیوه جریان سیال ذهن بازگو می شود و مشخصه سبک او شده، شرحی طنزآمیز و گاه تکان دهنده از زندگی در پراگ تحت اشغال نازی ها، پراگ تحت سلطه کمونیسم و بعد وجد کوتاه مدت پس از انقلاب 1989 ارائه می کند. تکه هایی هم از خاطرش از سفر به بریتانیا و ایالات متحده آمریکا می رود. واهمه های با نام و نشان ترکیبی است خارق العاده از تاریخچه شخصی و تداعی های ذهنی در نثری شاعرانه.