در کتاب حاضر تلاش می شود با توجه به مفهوم «هویت» و نقش «ساختار نظام بین الملل» به بررسی سیاست خارجی ایران و اسرائیل در دوره پهلوی دوم و جمهوری اسلامی پرداخته شود. جهت گیری سیاست و روابط خارجی ایران در دوره پهلوی دوم در ارتباط با جهان غرب و در ذیل آن ارتباط با اسرائیل براساس مؤلفه های هویتی «تجددگرایی» و«ناسیونالیسم گرایی» تعیین می شد. نظام پهلوی هویت خود را در کلان روایت های هویت غرب تعریف و بر مبنای آن به دوستی و دشمنی خود در روابط بین الملل را مشخص می کرد. با پیروزی انقلاب اسلامی و تسلط گفتمان اسلام سیاسی و تأثیرگذاری این گفتمان بر عرصه های فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، سیاست و روابط خارجی ایران نیز دچار تغییر و دگرگونی بنیادین گشت.