داستان کوتاه «زنی که منم نامش زهراست» به ماندگاری زن و مردی جوان با نام زهرا و یحیی و فرزندشان سمیره، در شهر و مقاومت آنها در برابر نیروهای عراقی در دوران جنگ تحمیلی و در نهایت کشته شدن زن اشاره دارد. در بخشی از این داستان می خوانید: «و تو که بلندم کردی جای گلوله ها دست داده بودند به هم و حالا من تن تکه تکه ای بودم. تکه های چسبیده به چادرشب سفید. همان که همیشه زیرت پهن می کردی. اشک بود توی چشم هات و من بی صدا فریاد زدم زنی که منم نامش زهرا است. این نام را تو به من داده ای.» مجموعة حاضر به گردآوری 13 داستان کوتاه از نویسندگان مختلف و با موضوع جنگ تحمیلی اختصاص دارد که «زنی که منم نامش زهراست» نوشتة «سمیرا مظاهری»، یکی از آنهاست.