ابو محمد مشرف الدین (شرف الدین) مصلح بن عبدالله بن شرف الدین شیرازی، ملقب به ملک الکلام و افصح المتکلمین بی شک یکی از بزرگ ترین شاعران ایران است که بعد از فردوسی آسمان ادب فارسی را به نور خیره کننده خود روشن ساخت. این روشنی با چنان نیرویی همراه بود که هنوز پس از گذشت هفت قرن تمام از تاثیر آن کاسته نشده و شعر این شاعر هنوز پابرجا و استوار است. مهمترین اثر او در نثر، کتاب گلستان است و از میان آثار منظوم او، می توان به کتاب بوستان و سعدی نامه اشاره کرد. همچنین غزلیات او نیز بسیار مشهور می باشد. قسمتی از دیباچه گلستان سعدی را با هم می خوانیم: منت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو می رود ممد حیات است و چون بر می آید مفرح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب. از دست و زبان که برآید کز عهده شکرش به درآید