این رمان، حکایت عشق راوی است به "سلمی کرامه" که این گونه آغاز می شود: "آن گاه که عشق، چشمانم را با فروغ جادویی اش برگشود و روحم را برای نخستین بار، با سر انگشتان آتشینش لمس کرد؛ من هیجده ساله ای بیش نبودم. "سلمی کرامه"، نخستین زنی بود که، نخستین بار با شیرین کاری های پسندیده اش روحم را بیدار کرد و پیشاپیش من به بهشت عاطفه ها ی برینم برد؛ به گونه ای که روزها به سان رویاها و شب ها به سان عروس می گذشتند و سپری می شدند". راوی در توصیف سلمی کرامه می گوید: "سلمی کرامه در بیروت، نماد زن تنومند شرقی بود، اما وی مانند بسیاری از کسانی بود که پیش از دورانشان می زیستند و قربانی دوران حاضر بودند. مانند شکوفه ای بود که جریان جویبار، او را ربود و در کاروان زندگی به اجبار به سوی نگون ساری سوق داد". باری! منصور بیگ با سلمی ازدواج کرد و با هم در منزلی فاخر که در ساحل دریا، بلندای بیروت، سر به فلک کشیده بود، سکونت گزیدند. با این همه عشق راوی به سلمی هم چنان باقی است.... و پژواک گذشته را با او تکرار می کند. سرانجام سلمی پسی از آن که فرزندی به دنیا می آورد، خود و او هر دو به کام مرگ می روند.