فرحناز علیزاده از نویسندگان و منتقدان فعال روزگار ماست. انتشار اولین مجموعه داستان او با نام «آقای قاضی چه حکمی می دهید؟» توجه مطبوعات را به خود جلب کرد. داستان «شاید، احتمالات، حتما» در سیزدهمین جشنواره ی گلشیری به مرحله ی نهایی داوری این بنیاد در بخش تک داستان سال 91 راه یافت.
«سرسبیل هایت را نجو» سومین کتاب و دومین مجموعه داستان مستقل او است که به تجربه ورزی در ایجاد صداهای مختلف از دیدگاه قشرهای متنوع جامعه روی آورده است.
«دستی دستی خودم را می دادم دست مامورها و بعد هن زندان که چه؟ که آینده تضمین شده، باد هوا و پر! پس جواب آقا بابای خنس را کی می داد، مخارج ترم هایی که سلفیده بود را تو گردن می گرفتی؟ نه بگو، نه دیگر؟ رسم کشیده شده بود. پیرم درآمده بود. چرا باید خودم را به خاک سیاه می نشاندم. خوب زور داشت، نداشت؟ د داشت. داشت خب. چرا حالا داد می زنی و شانه بالا می اندازی؟ ببینم اصلا تو می دانی ناخن کشیدن و داد زدن از درد یعنی چه؟
داد زد: یه کاری کن، چرا وایسادی بر و برمن رو نگاه می کنی؟»