این کتاب به بررسی موضوع "اخلاق" و "تصویر خدا" در اندیشه ی مولانا اختصاص دارد. بر این اساس، نخست مبحثی تحت عنوان انسان و ساحات وجودی او مطرح گردیده و نگارنده کوشیده تا با روشن کردن معانی جسم و جان، نشان دهد "جسم" نیز هم چون "جان" دو مراتب است؛ و منظور مولانا از انسان، نه جسم، که همان جان انسانی است؛ جانی که ـ اگرچه غالبا به جسم بشر تعلق می گیرد ـ می تواند به جسم جماد (ستون حنانه و کوه طور) و یا حیوان (سگ اصحاب کهف) هم تعلق پذیرد. سپس ویژگی های ابدال حق از سوی مولانا برشمرده شده و دو مفهوم "فقر" و "فنا" بررسی شده است. در ادامه، مساله ی رنج و علت وجودی آن مطرح گردیده و نگارنده نگاه مولانا را در خصوص آن چه "شر" خوانده می شود، بیان کند. بخش بعدی کتاب به مقوله ی عشق ماهیت، خاستگاه، و متعلق آن اختصاص یافته و در آن سعی شده با تمیز میان صورت های مشابه عشق، دلبستگی، و میل، تصویری واقع از آن چه مولانا "عشق" می خواند، نشان داده شود. نیز، مبحثی در خصوص معرفت شناسی مولانا مطرح گردیده است. فرایند شناخت، منابع و موانع آن، و تبیین علت وجود اختلاف در آوا و نظرات از مسائل مطرح شده در این مبحث است. افزون بر این، نگارنده پس از این ادعا که مولانا در داوری های اخلاقی خود به تفکیک میان فعل و ارزش قایل است، چگونگی یک داوری موجه اخلاقی را از منظر وی بررسی کرده، آن گاه با ورود به بحث پلورالیسم اخلاقی، نسبی بودن ارزش در تعلقش به "منش" تحلیل و بررسی می کند. در پایان، این نکته مطرح گردیده که "شناخت خدا نه به واسطه ی عقل، که تنها با عشق ممکن می شود. آدمی در عشق به وصل می رسد و با وصل به شناخت".