«نفس هایش از فرط هیجان تند می شود. به آهستگی از صندلی اش بلند می شود، بعد، روی سقف بال بال می زند، محتاطانه، از فرش نرم می گذرد و کنار قفسه های کتاب معلق می شود. بعد او را می بینید، جلادش در قفسه هایی که درست کنار در قرار دارند گیر افتاده، مجلدات قطور طوری دورش را گرفته اند که فقط سر و بخش هایی از بدنِ بی نهایت کج ومعوج و معیوبش دیده می شود. بلافاصله او را، آن پلک های بی مژه، و آن دهان پر از دندان های زرد مایل به قهوه ای را می شناسد...»    
(از متن کتاب)