با گسترش وسایل ارتباط جمعی و بروز و شیوع رسانه های نوین به جرئت می توان گفت که کماکان رسانه های چاپی و به طور اخص مطبوعات از قدرت نفوذ بالایی برخوردار هستند؛ به طوری که می توان ادعا کرد، مطبوعات در صف اول عوامل شکل دهنده افکار عمومی قرار دارد که این امر منبعث از دلایل گوناگونی مانند ماندگار بودن در هر لحظه و برهه از زمان، در دسترس بودن، قیمت ارزان و تنوع مطالب و محتواست. در این کتاب ضمن بررسی مهم ترین بحران های سیاسی اجتماعی جمهوری اسلامی ایران در سال های ۱۳۷۷ تا ۱۳۷۸ از رهگذر شناخت چگونگی بازتاب مطالب مرتبط با آن بحران ها در روزنامه های زنجیره ای، به شناخت نقش «مطبوعات در بحران زایی یا بحران زدایی» پرداخته می شود.