شور و حالی برپا بود. گروهی لبیک می گفتند و عده ای مشغول نماز و عبادت بودند. برخی بی خیال، برخی مضطرب و برخی دیگر در آرامش. هرکسی سرگرم کار خودش بود. انگار کسی را با کسی کاری نبود. مثل این که هیچ کس دیگری را نمی شناخت و اصلا برای کسی فرصتی نبود که بخواهد برای دیگری صرف کند. من هم مثل دیگران به این فکر نبودم که از افراد کاروانمان جدا شده و تنها مانده ام. برایم مهم نبود که تنها هستم یا افراد کاروانمان کجا نشسته اند. گویی کسی را نمی دیدم و هیچ صدایی نمی شنیدم. فقط اعمالم را می دیدم و به فکر اعمالم بودم. کتاب حاضر دربرگیرنده خاطرات سفر حج نگارنده در مرداد ماه 1386 است.