اصلاح رویکرد در زمینه رجوع به قرآن
همه می دانند که قرآن کتاب هدایت و زندگی است و انسان هیچ منبع دیگری برای پیش رفتن در زندگی ندارد. آیا همه آدم ها قرآن را می خوانند؟ بله به معنای تلاوت قرآن و خیر به معنای به کار بردن آن. 
چرا این اتفاق در زندگی مسلمانان افتاده است؟ ساده ترین دلیل این است نمی دانیم چه طور قرآن بخوانیم
کتاب اصلاح رویکرد در زمینه رجوع به قرآن به دنبال بیان جوابی برای این سوال است. پیدا کردن پیش فرض های اشتباه آدم ها در رجوع به قرآن و اصلاح آن برای گشایش مسیر بهره مندی کاربردی از قرآن
پایه ای ترین اشتباه نداشتن نمای کلی از قرآن و نشناختن ساختار آن است. قرآن کتاب است که وحی را در اختیار انسان ها گذاشته است، قابل انتقال بین نسل هاست؛ منبع دانستن و خاستگاه شکوفایی است.
ساختار قرآن، لسان عربی مبین است و نشان دهنده آیه و آشکارکننده نبا و بازگوکننده مَثَل ها و بیان قصص است و ساختار معنایی قرآن دارای معنای غیر وابسته به زمان و اراده ظاهر و باطن و حجت بودن ظاهرش و معنای غیروابسته به مردم خاص و مثانی بودن آن به معنای توضیح آیات با یکدیگر است.
در همین گام اول روشن میشود که اگر انسان این ساختار را بشناسد در روزگار کنونی بسیاری از اشکالات و شبهات را در عرصه اجتماعی مطرح نخواهد کرد.
دفتر دوم به دنبال جواب این پرسش است: چگونه قرآن بخوانیم؟
پیدا کردن نیاز که برانگیزاننده برای خواندن قرآن است, انسان باید نیازهایش را بشناسد و برای پیدا کردن جوابشان به سراغ قرآن برود. پس از آن زمانی را برای فهم و مطالعه قرآن تعریف کند، مطالعه ای که مستمر و با برنامه ریزی باشد. هم چنین آن چه یاد میگیرد را به کار بگیرد و آن را تبدیل به عمل بکند
بنابر این قرآن خواندنی باید در برنامه زندگی قرار بگیرد که 1. چینشی هدفدار داشته باشد 2. تجلی آیه ها و سوره ها در زندگی قابل مشاهده باشد. 3.علم انسان را به معارف قرآن زیاد کند و 4. تعریف راهبرد برای زندگی کند
دفتر بعد به این سوال پاسخ می دهد که چه طور قرآن را بخوانیم که بفهمیم چه می گوید؟
اولین قدم یادگیری قرآن است. یادگرفتنی که همراه با نوشتن باشد. نوشتن آنچه در فرایند یادگیری فهمیده شده؛ به هر کسی نشان میدهد که چه چیزی را فهمیده و چه چیزی را نفهمیده است. چه مطالبی را درست متوجه شده است و چه موضوعاتی را به اشتباه
پس این فرایند که گزاره نویسی نامیده شده است؛ مسیر اصلاح و اتقان گزاره ها در رجوع به قرآن تعریف می شود که از وضعیت جزئی منطبق بر آیه به سمت گزاره هایی برای معیار زندگی تبدیل شود.
اشکال اساسی دیگر در رجوع به قرآن مقایسه آیات قرآن با اندیشه ها و نظرات بیرونی نویسندگان مختلف است. در حالی که در مطالعه قرآن باید خود قرآن و فقط آیاتش مورد مطالعه و بررسی قرار بگیرد و خالی کردن ذهن از پیش فرض های غیر قرآنی و تطبیق ساختار فکری با قرآن از ضروریات رجوع به قرآن است.
اشکال دیگر در رجوع به  قرآن سوالاتی از این دست است: تا چه اندازه می خواهیم یا اجازه داریم دریافت های خودمان از قرآن را در زندگی دخالت بدهیم؟ اصلا چنین صلاحیتی هست؟ آیا قرآن نباید در حیطه کسانی بماند که ترجمه بلدند یا تفسیر خوانده اند؟ پاسخ به این سوالات را با تعریف روش های استخراج برنامه از قرآن باید پیدا کرد.
اشکال دیگر در این مسیر ندیدن رابطه میان آیت قرآن و زندگی روزمره انسانی است که این اشکال با فهم این که نزول حقایق برای همه انسان ها  و در همه زمان ها رفع میشود و پس از  آن باید ساختار مَثَلی قرآن را پیدا کرد و حرکت رفت و برگشتی از مفهوم قرآنی به مصداق عینی را مطالعه کرد و رابطه بین موضوعات آیات و مسائل زندگی را پیدا کرد.
و آخرین اشکال  سردرگمی افراد در فهم رابطه میان آیات و روایات است که این اشکال با تلاش برای پیدا کردن نسبت میان قرآن و عترت رفع خواهد شد.
کتاب اصلاح رویکرد در زمینه مراجعه به قرآن به واکاوی و پیدا کردن اشکالاتی می پردازد که موانع ذهنی جامعه در بهرم مندی از قرآن هستند. موانعی که قرآن را تبدیل به کتابی کرده است که وجود دارد اما حضور ندارد. کلماتش در جامعه هستند اما جاری شدنش در رگ های حیاتی انسان ها و جوامع رخ نداده است. 
مشاهده این اشکالات در این این کتاب معضلی دردناک در نفس انسان های مومن را از وضعیت مبهم و قطعی و  آزاردهنده  خارج می کند و با تعریف راهکارهایی که در بیشتر مواقع بسیار ساده و سهل الوصول هستند؛ مسیر انس و همراهی و استفاده راهبردی و عملکردی از قرآن را باز می کند.
        

          بزرگترین درسی که از این کتاب آموختم: آنچه در ذهنمان می‌گذرد کنار بگذاریم و یک بار هم که شده، خالی از هر پیش‌فرضی با قرآن رو به رو شویم و بگذاریم خودش با ما صحبت کند.