این کتاب نوشته‌ی ورونیک ام. فوتی V. M. Foti و دربردارنده‌ی نظریات هیدگر درباره‌ی شعر شاعران و نقد این نظریات است. هیدگر، فیلسوف آلمانی، درباره‌ی شاعرانی مانند ریلکه، هولدرلین، تراکل و موریکه آراء تازه‌ای آورده است که آن‌ها را می‌تووان نقد تأویلی نامید. او می‌گوید که زبان عطیه‌ی وجود است و ابزار تفهیم و تفاهم نیست. شاعر کسی است که در معرض آتش قدسی است و راهی را نشان کی‌دهد تا انسان سرگشته‌ی کنونی به حضور وجود و باشندگان برسد. او طرحی نو درمی‌افکند و انسان را به خانه‌ی اصلی او راهبر می‌شود و متفکر طرح او را بنا می‌کند. پس شعر نوعی تفکر وجودی است و نمونه‌ی شاعری اصیل، هولدرلین است. هیدگر درباره‌ی این شاعر و ریلکه و دیگران به تأویل می‌پردازد  و بر اساس نقد «ورونیک ام. فوتی» بخشی از اشعاری را که می‌پسندد، می‌آورد و بر بنیاد فلسفه‌ی خود تفسیر می‌کند.
این کتاب دربردارنده‌ی هشت فصل و توضیحات کافی درباره‌ی مفاهیم فلسفی و ادبی است. مترجم این کتاب، عبدالعلی دستغیب، در مقدمه‌ای بلند افکار هیدگر را به بحث می‌گذارد و فراز و فرود آن‌ها را نشان می‌دهد. 


کتاب ماه ادبیات، سال یکم، شماره‌ی چهارم و پنجم.