دلبستگی اشتراوس به قدما و به ویژه افلاطون را نمی­توان به حساب «عتیقه دوستی فراموش کاراته و خود آزارانه، یا رمانتیسم فراموش کارانه و مست کنند؛ گذاشت، بلکه «بحران زمانه ما، یا بحران غرب» او را به قدما و به ویژه افلاطون علاقه­مند کرده است. بنابراین نمی­توان اشتراوس را صرفا کلاسیک پژوهی دانست که به بازخوانی وتفسیر دیالوگ­های افلاطون، از جمله ضیافت، می­پردازد بی­آن­که بداند چرا افلاطون امروز بیش از همیشه اهمیت دارد. از نگر گاه اشتراوس، اصلی­ترین تجلی­گاه بحران مذکور نه قلمرو شناخت­شناسی یا هستی­شناسی بلکه قلمرو فلسفه سیاسی است. آن­چه بازگشت به افلاطون یا دقیق­تر فلسفه سیاسی افلاطون را ضروری می­کند ناتوانی فلسفه سیاسی مدرن در پاسخ­گویی به «بحران زمانه ما» است.