«فارسی بخند» نخستین اثرداستانی سپیده سیاوشی است که در دوازدهمین دوره جایزه هوشنگ گلشیری به عنوان بهترین مجموعه داستان برگزیده شد و مورد توجه منتقدان و
مخاطبان داستان ایرانی قرار گرفت و در فاصله اندکی به چاپ­‌های متعدد رسید. سیاوشی، بدون نگاهی جانب­دارانه، زنانی به یادماندنی را در داستان­ نویسی فارسی به جای می­‌گذارد که فراموش‌نشدنی و ملموس­‌اند. نویسنده، شخصیت­‌ها را به خوبی در موقعیت­‌هایی خاص اما به ظاهر عادی قرار می­‌دهد و پیچیدگی را در ساده­‌ترین تصمیم­‌گیری­‌ها نشان می­‌دهد.

زن گفت" «صدای باران، هیچ­کس هم که توی خیابان نباشد خودش دلگرمی است. اما حالا انگار همه­ چیز مرده. چرا برف صدا ندارد؟»
مرد اوهوم کوتاهی گفت. سرش را هم بالا نیاورد. زن حس کرد خانه­‌شان شبیه جزیره­‌ای شده که هر لحظه بیشتر زیر آب می­‌رود. به ساختمان­های رو­به­‌رو نگاه کرد و چراغ­‌هایی که همه سر ظهر روشن بودند. این­ همه جزیره کنار هم. هیچ­‌کس توی خیابان نبود. مرد گفت: «از کنار آن پنجره نمی­‌خواهی کنار بیایی؟ فکر می­‌کنی آن­جا بایستی برف نمی­‌بارد؟»
زن آهسته با دلخوری گفت: «هیچ کاری نکردم امروز.» بعد بلندتر گفت: «این برف­ها آب هم می­‌شوند؟ اگر خیابان­ها همیشه این شکلی بمانند؟ وحشتناک است.»