قرون پنجم تا هفتم را میتوان و باید دوران اوج گیری و شکوهمندی عرفان ایرانی و اسلامی برشمرد.به ویژه نیمه ی آغازین قرن پنجم هجری که عصر تعالی طلبی تصوف است.فضایی که در آن شهرهای عمده ی روزگار دارای مدارس و خانقاه های بزرگ است و تصوف رونق دارد...