چیزهایی میبینم،تصاویری که پیدا میشوند،محو میشوند و گاه در ذهنمان نقش می ببندند.مثل سفر با اتوبوس در میان خواب و بیداری.
آنچه مهم است در بطن تصاویر نیست،در میان سرنخ های گذر است.توجه به این سرنخ ها اساس کار این کتاب است و این «زندگی نو»را به شعر که عالم احساس است نزدیک کرده است.تاویل جهان در نظرگاه این کتاب تعزلی است.نظرگاهی که امکان حرف زدن آزادانه را درباره عناصر اساسی زندگی یعنی مرگ،تقدیر یا تصادف،بودن،عشق،عدم خوشبختی،شهروندی درجه دوم،له شدگی و دل شکستگی مهیا میکند.
در «زندگی نو»آنچه مهم است نه رازهای زندگی که مردمانند-قهرمانانی که گرداگرد این رازها میکردند و هستی را تاولی میکنند.زندگی این قهرمانان را کتابی رقم میزند که این بود و نبودش در هاله ابهام است.کتابی که شرق را نه سرزمین افسانه ای عشق و راستی،که جهانی آشنا با خشونت و بیهودگی معنا میکند.