نمایش نامة صندلی ها، دربارة پرحرفی های بین دو سالخورده است که انتظار یک منجی را می کشند. آنها برجی محصور در میان آب ها را نگهداری می کنند و مرد و زن سالخورده، تنها ساکنان این جزیره هستند. آنها در گفتارشان خیالات را با واقعیت ها و حقیقت را با دروغ مخلوط می کنند و همچنین با مخاطبان نامرئی سخن می گویند. آنها پرحرفی هایی دربارة عدم موفقیت ها و شکست هایشان می کنند، آنها با پرحرفی تنهایی خود را فراموش می کنند. انتظار آنها با ورود نوری که نشانة امپراتور یا به عبارتی خدا است به پایان می رسد. آن دو خوشبخت می شوند و می خواهند به آخرین آرزوهایشان جامة عمل بپوشانند و پیامی برای بشریت بفرستند که این مهم را به عهدة سخنران نامرئی می گذارند و به زندگی بدون انتظار و امیدشان خاتمه می دهند.