تاریخ تصوف در ایران آمیخته با شگفتیهاست و یکی از این شگفتیها استفاده ایست که صوفیان از زبان پارسی کرده اند. تصوف در ایران با وجود این که بیشتر با مذهب اهل سنت وصلت داشته است و صوفیان مانند علمای دینی اهل سنت زبان تازی را کم و بیش زبانی مقدس می انگاشته و نخستین رساله ها و کتابهای خود را به این زبان نوشته اند، با این حال از زبان پارسی هم غافل نبوده و حتی از قرن پنجم و ششم به بعد اشعار صوفیانه ی خود را به این زبان سروده اند. در واقع تصوف یکی از نخستین حرکتهای دینی ایران بود که در کنار زبان تازی سعی کرد از زبان پارسی هم برای بیان مسایل دینی استفاده کند. مقاله هایی که در این کتاب جمع آوری شده است قرائن و شواهدی است که این استفاده از زبان پارسی را در میان صوفیان و به طور کلی اهل طریقت و عرفان در قرنهای اولیه ی تاریخ تصوف نشان می دهد.