یکی از رویدادهای مهم دوران سلطنت ناصرالدین شاه (1313-1264) سفرهای او به فرنگستان است. این سفرها که در سه نوبت و به ترتیب در سال های 1290، 1295 و 1306 صورت گرفت. به چند دلیل درخور توجه و بررسی است. نخست آن که در تاریخ ایران، ناصرالدین شاه نخستین پادشاهی بود که به قصد دیداری دوستانه، عازم خارج از مرزهای حکومت خویش شد؛ دوم آن که بررسی و شناخت مجموعه علل و عواملی که در انجام این سفرها دخیل بودند، ما را با جریانات مختلف، نگرش ها و اندیشه های جدید سیاسی در سطح هیات حاکمه و هم چنین روحیات شاه، تا حد زیادی آشنا می کند؛ و دیگر این که نتایج و ره آوردهای این سفرها است که تاثیرات شگرفی بر اوضاع سیاسی اقتصادی و اجتماعی ایران به جا گذاشته است. در کتاب حاضر سفرهای فرنگ ناصرالدین شاه از دو منظر بررسی شده است: یکی شناخت انگیزه ها و عوامل و دیگر، نتایج و پیامدهای آن. نویسنده در مورد اول مجموعه عواملی را که برای اولین بار در طرح و ایجاد انگیزه های سفر فرنگ در شاه موثر بوده اند، بیان کرده است. در این بخش به نام افرادی چون میرزا حسین خان سپهسالار و میرزا ملکم خان ناظم الدوله برمی خوریم که ترقی خواه بودند و از عوامل اصلی سفر (اول) فرنگ به شمار می روند. در قسمت دوم نیز، در بررسی نتایج و استعدادهای سفر فرنگ، به مهم ترین و شاخص ترین آن ها، یعنی "امتیازات" و عمدتا دو امتیازنامه ی مهم "روتیو" و "دخانیات" اشاره شده است.