آریاگا رو به اعتبار فیلمنامهٔ دو سه تا از فیلم‌های محبوبم بسیار دوست دارم. این کتاب هم با فضای آشنای توصیفات آریاگا شروع می‌شه و قدم‌به‌قدم پیش می‌ره. خواننده احتمالن از همون ابتدا می‌فهمه که قراره با یه اتفاقِ شایدفاجعه‌بار روبرو بشه و همین تعلیق خوبی رو می‌سازه. مایهٔ اصلی داستان، کش آمدن‌هاش و جزییاتی هم که از گفتگوها به دست می‌ده همین رو القا می‌کنه. من همه‌اش منتظر بودم جایی رودست بخورم یا ماجرا رو از زاویهٔ دیگه‌ای ببینم و باز هم از نبوغ آریاگا حیرت‌زده شم، ولی وقتی اتفاق بزرگ داستان می‌افته همه‌چیز تموم می‌شه و داستان‌های کوچیک‌وبزرگی که پرورش داده بود به یکباره رها می‌شن. 
خوندنش لذت‌بخش بود ولی انتظاراتم رو برآورده نکرد. و البته از این نکته نگذریم که ترجمهٔ خوب محمدرضا فرزاد جزو  دلایل مهم لذتبخشی خوندنِ این کتاب بود.