در میان رشته‌های تخصصی جامعه‌شناسی در طول چند دهه اخیر، کمتر رشته‌ای مانند جامعه‌شناسی وسایل ارتباط جمعی با دگرگونی گسترده‌ از نظر موضوعی و محتوایی مواجه بوده است. آنچه در این تحول نقش اساسی داشته است، تغییرات بنیادی در زیرساخت‌های فناورانه وسایل ارتباطی است. تبدیل آنالوگ به دیجیتال و پیوند انفورماتیک و مخابرات نه تنها رایانه‌ها را از انزوا خارج ساخته و بخشی از شبکه‌ها کرده است، بلکه حیات اجتماعی تمامی رسانه‌های جمعی را نیز دگرگون ساخته است.

آنچه را که می‌توان جامعه‌شناسی رسانه‌های جمعی یا وسایل ارتباط جمعی نامید، به طور کلی بررسی ارتباط جمعی و آثار آن بر زندگی اجتماعی است. منظور از ارتباط جمعی مجموعه فنونی است که به یک عامل اجتماعی ـ فردی ـ گروهی امکان می‌دهد توده وسیعی از افراد را مخاطب قرار دهد. این فنون دربرگیرنده رسانه‌ها و فنون ارتباطی هستند که از ابزارهای رسانه‌ای در جهت اشاعه پیام استفاده می‌کنند. این در حالی است که در جامعه‌شناسی ارتباطات، ارتباط به عنوان رکن اصلی در تعامل میان افراد تلقی می‌شود. در جامعه‌شناسی ارتباط جمعی نکته اصلی مورد نظر ارتباطی است که از طریق رسانه‌ها با جمعیت‌ها فراهم می‌آید و در آن مورد خطاب اصلی جامعه است.