حمام عمومی از بناهای کهن و استوار در ایران است و برخی از آن ها از دوران صفویه و پیش از آن سالم و مقاوم برجای مانده اند. حمام عمومی علاوه بر مکان شست وشوی شوی تن و پاکیزگی بدن، مکانی برای آشنایی ها، دید و بازدیدها، مرکزی برای پخش خبر درطایفه و محله، قهر و آشتی افراد با یک دیگر، خرید و فروش و تصمیم گیری و رتق و فتق مسائل اجتماعی بوده است. در واقع تنها محلی در آبادی بوده که نقش "پاتوق" را برای مردم داشته است. حمام های عمومی جایی بود که همه ی افراد با جایگاه های اجتماعی و فرهنگی مختلف از توانگر و تهی دست، معلم و شاگرد، عالم و عامی و پیر و جوان به آن جا می رفتند. امروزه حمام های عمومی بر اثر نوآوری ها و بهره برداری از پیشرفت های تکنولوژی متروک شده اند و از کار بازمانده اند و به تعبیری جای خود را به حمام های خصوصی داده اند. نگارنده ی کتاب حاضر نیز به دلیل نقش های مختلفی که حمام های عمومی در جامعه ی گذشته داشتند به بررسی این نقش ها در جامعه و فرهنگ و ادب پرداخته و موضوعاتی چون گرمابه و آداب آن، آیین نظافت و حمام در ادیان، جایگاه اجتماعی و فرهنگی حمام، تحول و تغییر در حمام های عمومی و بهره گیری از فضای حمام های عمومی را بررسی کرده است.