ملانی دختری بسیار خاص است. دکتر کالدول به او می گوید «نابغه ی کوچک ما» 
هر روز صبح، ملانی در سلولش منتظر می ماند تا بیایند و او را به کلاس ببرند. وقتی به دنبال او می آِند، گروهبان پارکس تفنگش را به سمت ملانی نشانه می رود و دو نفر دیگر از آدم هایش او را به صندلی چرخ دار می بندند. فکر می کند که آن ها از او خوششان نمی آیند، به شوخی می گوید گاز نمی گیرد ولی آن ها نمی خندند.
ملانی عاشق کلاس درس است. عاشق یاد گرفتن درباره ی هجی کلمات و حساب و کتاب و دنیای بیرون کلاس درس و سلول بچه ها است. به معلم مجبوبش درباره ی کارهایی می گویدد که وقتی بزرگ شود، انجام خواهی داد، ملانی نمی داند چرا این حرف ها خانم جاستینا را غمگین می کند... .