طمراس! با ما سخن بگو! پیش از آنکه این گودال کوچک تو را از ما دور کند. برخیز! پدرت را در آغوش بکش تا اشک‌هایش گونه‌هایت را خیس کند و مادرت را آن دورتر به تو نشان دهد که نمی‌خواهد آرام بگیرد! بلند شو. برای آخرین بار دخترانت را ببین، ببین که نسیم ملایم اردیبهشت شیراز چگونه موهای طلایی‌شان را به بازی گرفته است. دختر کوچکت را ببین که هیچ‌چیز از رفتن تو نمی‌داند و از پی نوازشی روی دوش زنی به خواب رفته است.