ابوحامد غزالی عموما برجسته ترین و مقدم ترین عالم و معارف اسلامی سده های میانه شناخته می شود. او تحت حمایت نظام الملک وزیر شاهان سلجوقی در اوایل عمر به ریاست مدرسه نظامیه بغداد منصوب شد و شاگردان و دانشورانی را از اقصای نقاط خلافت اسلامی که خواهان درس های او درباره فلسفه و فقه اسلامی بودند به آن مدرسه جلب کرد. وی مدتی بعد مقام خود در نظامیه را در پی تحول روحی ترک گفت و به تبعیدی خود خواسته رفت و در این دوران بود که شاهکارش احیا علوم الدین را نگاشت.
نویسنده کتاب حاضر در اثر تحقیقی و عالمانه اش در زندگی و آثار این متفکر بزرگ اسلامی پژوهش و غور می کند و بلند پروازی او و اشتیاق سیری ناپذیرش در کشف حقیقت را به طور مستند و مستدل آشکار می سازد. او با نگاه به غزالی در متن زمانه تاریخی اش، نشان می دهد که غزالی چگونه با وحدت بخشیدن به شعبه ای مختلف علوم اسلامی و نحله های فکری، یک جهان بینی ، منسجم معرفتی و عرفانی پدید آورد که هنوز هم تاثیر شگرفی بر دانشوران و خوانندگان آثار خود اعمال می کند.