آخ از دل لطفعلیخان ... آخ از داغ لطفعلیخان ... دلاور زند... آخرین شاه شکوهمند ایران
الان که این سطور رو مینویسم دلم پر از درد وطن و دلسوز دلاورترین دلاور ایران یعنی شکوفه خونین شیراز ، لطفعلیخان زنده...
کتاب با این جمله تموم میشه :
مگر ندیدند؟ مگر خان زند رو با خواجه قاجار ندیدند؟ مگر کور شدن مردم کرمان رو و وحشی گری های اخته خان رو ندیدند؟ 
شاید اونها هم کور بودند...

لطفعلیخان در ۲۵ سالگی در قلب همه ایرانی ها جاودانه شد ...

کتاب همونطوری که از اسمش پیداست درباره خاندان زنده. بعد از کشته شدن نادر ، مملکت شدیدا دچار هرج و مرج میشه تا اینکه کریمخان میتونه یه سرو سامونی به این کشور بده .
ولی چه حیف که بازماندگان زند وکیل به جای صرف انرژی و هزینه برای آبادانی مملکت ، دست به نابودی خودشون زدن و اجازه دادن خواجه قاجار اینقد قدرتمند بشه که دیگه از دست دلاوری مثل لطفعیخان هم کاری برنیاد...
خوندن سرگذشت زندیه عبرت آموزه... ایلی که همه شون دلاور بودن ... لرهایی که لطفعلیخان و کریمخان داشتند می‌توانستند بستری باشن برای پرورش دلاورهایی از همین قماش...
فکر کنید اگر زندیه همت میکردن به آبادانی کشور و کشور دست اراذل احمقی مثل قاجاریه نمیفتاد...
الان چه اوضاعی داشتیم؟ مملکت از شر خاقان های دوزاری و السلطان ابن سلطان ها و خاقان ابن خاقان ها و قبله های عالم نجات پیدا می‌کرد. 
حیف که اینقدر نادون بودند ... میراث زند وکیل رو به باد دادند ...

کتاب واقعا برای خوندن سرگذشت این خاندان خوبه ... نقل هایی که از مجمل التواریخ و رستم التواریخ و خاطرات هارفورد جونز میکنه نشون دهنده کیفیت و اهمیت و قابل استناد بودن کتابه ...

توصیه می‌کنم بخونید و درودی بفرستید بر روح زند وکیل و لطفعلیخان دلاور ...
روحشون شاد...