"ویتگنشتاین" طی سال های 16-1914 یادداشت هایی با رویکرد تحقیقات فلسفی نگاشته و تاکید اساسی وی در آن تبیین منطق و بنیادهای منطق و قضایای منطقی و ثواب منطقی و به ویژه قضایای منطقی است. در این یادداشت ها انسان به مثابه ی موجودی اخلاقی و صاحب خرد عملی دانسته شده و این انسان است که با وجود او خوب و بد معنی می یابد و فراتر از آن در جهان خوب و بد راه می یابد، زیرا انسان فاعل مختار شناسایی در  عمل و نظر آن روی می آورد. از نظر ویتگنشتاین در یادداشت ها، اعتقاد به خداوند یعنی به زندگی معنی بخشیدن و یا معنی زندگی را درک کردن در حالی که معنی جهان هنوز در این اعتقاد روشن نیست. جهان برای خداوند معنی دارد اما نه بدان معنی که ما به جا می آوریم. ویتگنشتاین هم چون فرگه و راسل گزاره ها را تابع عبارت های آن می داند. گزاره خود  عبارت است و عبارت آن چیزی است که برای معنی گزاره ی این همانی هم چون برای گزاره های دیگر اساسی است. در عبارت گزاره ی این همانی با دیگر گزاره ها مشترک است. عبارت این همان شکل عام گزاره های دیگر را دارد. تبیین و تحدید ماهیت گزاره ها بسیار طاقت فرسا و دشوار است. ویتگنشتاین شکوه ی خود را در عبارتی از این کتاب چنین بیان می کند: تقریبا حاضرم از همه ی کوشش هایم دست بردارم. یادداشت ها آینه ی این کوشش های سخت ویتگنشتاین است. این اثر بیش از هر کتاب دیگر ویتگنشتاین درباره ی ماهیت منطقی گزاره ها به نحو مطلق و غایت حدود منطقی و یا مکانی آن ها و به خصوص حدود گزاره های این همانی است که مکان و حدود منطقی عالم و انسان را بازگو می کند.