هنر به طور عام و موسیقی به طور خاص به دلیل تاثیرات غیرقابل انکاری که بر زندگی فردی و اجتماعی انسان گذاشته و می گذارد، از دیرباز جزء جدایی ناپذیر زندگی بشر بوده است. فراگیر بودن هنر موسیقی و تاثیرات شگرف آن در ابعاد گسترده ای از حیات بشر موجب پیدایش نظرات گوناگون و متفاوتی در این باب گردیده است، به گونه ای که حتی در میان فقها و دانشمندان اسلامی و مراجع عظام نیز نظرات و فتاوای مختلفی را شاهد هستیم. برخی از دانشمندان، موسیقی را "بلای عصر" دانسته اند که شوم ترین آثار را به همراه داشته است و برخی دیگر، موسیقی را "اعجاز بزرگ قرن" شمرده و نسخه ی شفابخش می دانند که می تواند بیماری ها و گرفتاری های عصر حاضر را مرتفع سازد. در کتاب حاضر به این پرسش پرداخته شده است که: "آیا موسیقی شوم ترین آثار را بر سلسله ی اعصاب انسان گذاشته و منشا تمام بیماری و گرفتاری های روحی و روانی است ـ هم چنان که برخی بر آن تاکید دارند ـ با آن که موسیقی ابزاری بسیار توانمند است که می تواند روح انسان را تعالی بخشد و به منزله ی نسخه ای شفابخش، بسیاری از گرفتاری ها و بیماری های عصر تکنولوژی را مرتفع سازد؟!" در همین راستا نویسنده دیدگاه های متفاوت فقها، صاحب نظران و دانشمندان قدیم و جدیدی چون شیخ طوسی، شیخ انصاری، امام محمد غزالی، علامه مجلسی، علامه جعفری، دکتر علی شریعتی، امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبری و... را درباره ی موسیقی مطرح کرده است.