کتاب «صدای طغیان»، که داستان یکی از زنان پرآوازه افغانستان است، چشمان ما را بر زندگی مصیبت بار پناهندگان می گشاید و باعث می شود احساس کسانی را درک کنیم که می کوشند خودشان را با زندگی تازه سازگار کنند و با آنان همدردی نشان دهیم. داستانی اثرگذار از مواجهه با جامعه ای آشوب زده، گرفتار جنگ و نابسامان و تلاش برای کامیابی و موفقیت. در بخشی از این رمان می خوانید: «نسرین غرق در افکار تاریکش بود که متوجه شد بشیر چقدر دیر کرده است، چه اتفاقی برای او افتاده است؟ باید ساعت ها قبل به خانه می رسید؛ احتمالا همراه با نان گرم و تازه. کودکانش کمی پسان تر غذا خواهند خواست. نسرین، صفی را محکم تر در بغل گرفت؛ آیا باید به دانشگاه می رفت و دنبال بشیر می گشت و همکارانش را از گم شدنش با خبر می کرد؟...».