اگرچه تعاریف علمی و صنعتی چیز دیگری می گویند، میانسالی چندتایی لذت اساسی دارد. نکته جالبی که در میانسالی می بینم این است که، اگر آدم خوش اقبال باشد، اتاق مهمان نصیبش می شود. بعضی ها وقتی بچه هایشان رفته باشند دنبال خانه و زندگی خودشان، به صورت پیش فرض اتاق مهمان دارند ولی دیگرانی مثل من، در نهایت مجبور می شوند خودشان را بتکانند تا بتوانند خانه ای بزرگتر دست و پا کنند. یک دفعه می گویم: «دنبال من تشریف بیاورید.»اتاقی که مهمان ها را می برم تا نشانشان بدهم هول هولکی هم مرتب نشده تا در آن جاگیر شوند. این اتاق جوری نیست که بشود مثل دفتر کار یا لباس بافتنی کاری اش کرد که جا باز کند چون فقط برای یک منظور در نظر گرفته شده. به جای اینکه با کاناپه تاشو مبله اش کنم، تختخوابی داخلش گذاشته ام و چسبیده به دیوار، درست مثل هتل، قفسه ای دو طبقه مخصوص جای اثاثیه مسافر قرار داده ام. تنها خوبی این اتاق آن است که دستشویی اختصاصی دارد.می گویم: «اگه دلتون وان همراه با دوش می خواد، می تونم ببرمتون به اتاق مهمان دوم که طبقه بالاست. اون اتاق هم جای مخصوص چمدان داره.» این حرف را که از دهان گشاد خودم می شنوم حس رضایتمندی میانسالی در من گل می کند و به رعشه ام می اندازد. بله، موهایم جوگندمی و تُنُک است. بله، یک وقت هایی از خودم خجالت می کشم. اما دو اتاق مهمان دارم.