«بانوی دریایی» نمودار توان ایبسن در زمینه ی بهره گیری از ویژه گی ها و آزمون های زندگی خود در نوشته هایش است. نام «بانوی دریایی» روشنگر آن است که ال لیدا وانگل آدمی است ویژه و کم یاب، ولی بااین همه چنین می نماید که ایبسن در زمان پرداخت نمایشنامه، نه تنها ویژگی های فردی او را برجسته کرده، که هم زمان توانسته از راه این یگانه آدم، به جنبه های بزرگ نمونه وار آدمی راه بگشاید. «بانوی دریایی» نمایش، چهره ای است که از بسی دیدها به دهه ی ۸۰ سده ی بیست تعلق دارد، ولی در سرشت و نهاد خود همگانی است و زمان و مکان نمی شناسد. «بانوی دریایی» از بسا دیدها نمونه ی تازه ای است از «گرایش بس غریب» ایبسن «به گونه گونی بخشیدن به موضوعات یگانه» که گه اورگ براندس از همان سال های ۶۰ در کارهای ایبسن نشان داده بود. نمی توان چشم بر این پوشاند که خوانده های ایبسن نیز می تواند در پیدایی درام ال لیدا وانگل نقشی بازی کرده باشد. ایبسن در این نمایشنامه، جای بزرگ تر و مرکزی تری به نماد (سمبل) داد.