برنتانو در این اثر تلاش میکند تا شکاف میان عقل نظری و عقل عملی را، که در اجرای قواعد اخلاقی منتهی به حقوق عمومی انسان پدیدار میشوند، به میانجی معیاری فراگیر از میان بردارد.این معیار، اخلاقیت شناخت، یعنی دخیل بودن خوب و بد در درستی و نادرستی است.در قلمرو اخلاق، احکام بدیهیای وجود دارند که معیار منطقی درستی نیز هستند.بر بنیاد این معیار بیواسطه، آگاهی ما واجد دقیقهای است که میتوانیم به نحو معناداری از درستی احساس، درستی ترجیح، و درستی اراده، و هنجارهای الزامآور حقوقی سخن بگوییم.اگرچه اهمیت رساله برنتانو در این است که آغاز و انجام آن بحث از جامعه و روابط انسانی است اما در نهایت، این رساله به کار کسی میآید که اندیشههایی که در آن بیان شدهاند را خود شخصا یک بار تجربه کرده باشد.