محمدعلی فروغی، کتاب اندیشه دور و دراز را در سال ۱۳۰۶ نوشته است. این کتاب که به صورت گفتگو نوشته شده است، روایتی است که مانند یک پیشبینی، از حال و روز امروز ما می‌گوید؛ دو خانم به ‌همراه همسرانشان در جلسه کوچکی حاضر شده‌اند و راویان این کتابند. آن‌ها از این تریبون استفاده می‌کنند تا ایده‌های خود را برای آینده بشر به زبان بیاورند. به چیزهای دیگری هم اشاره می‌کنند که امروزه شاهدشان هستیم، مانند نگرانی از فرستادن بچه‌ها به مدرسه، آن هم در روزگاری که بیماری‌های فراگیر دامان بشر را گرفته است، در خانه نشستن و ارتباط برقرار کردن با مردم در نقاط دیگر جهان و هر کجا که اراده کنیم و حتی عدم نیاز به مدرسه رفتن و درس خواندن. که این نیاز هم به راحتی با نشستن در خانه رفع می‌شود و می‌توان تمام این تجربیات را با یک تماس تلفنی به دست آورد...

در نامه‌ای که به عنوان یک مقدمه در ابتدای کتاب آمده است، اینطور می‌خوانیم: 

«از خواندن این رساله توقع ندارم همه‌کس معتقد شود که پیشامد احوال نوع بشر چنان است که من فرض کرده‌ام، زیرا خود نیز مطمئن نیستم چنین باشد، بلکه قریب به‌یقین دارم که سیر عالم انسانیت در مدارج ترقی عینا مطابق آنچه به خیال من رسیده نخواهد بود. مقصود من از نگارش این سطور فقط تفریح خاطر جوانان و برانگیختن ایشان به تفکر بوده است. اگر به سبب عدم‌احاطه بر دقایق علوم طب و طبیعیات در تخیلاتی که به نگارش درآورده‌ام نقص و عیبی باشد، امیدوارم متخصصان علوم مزبور خرده نگیرند که منظورم اظهار فضیلت نبوده و در متن رساله هم مکررا به عجز و قصور خود اشاره کرده‌ام.»

علاوه بر تمام مواردی که در بالا به آن‌ها اشاره شد، تاثیر این نوشته بر تاریخ و ادب معاصر هم پررنگ است.