از نگاه قرآن اگرچه منزلگاه اصلی و ابدی انسان، سرای آخرت است اما دنیا نیز ارزشمند است و سرمایه ای برای کسب سعادت اخروی به شمار می آید. در این دیدگاه دنیاداری و بهره مندی از مواهب طبیعی و رفاه و آسایش نه تنها مذموم نیست بلکه اگر در چارچوب موازین شرعی باشد و از راه درست کسب شود، ذخیره ای برای آخرت خواهد بود. آن چه از دید قرآن مذموم است، دنیامداری است. بر اساس آیات الهی، دنیامداری موجب فراموشی خدا و در نهایت انکار خدا و معاد شده و انسان های دنیامدار در روز قیامت از رحمت و نعمت های بهشتی محروم خواهند بود. نگارنده در کتاب حاضر به بیان حقیقت دنیا و اوصاف آن از نگاه قرآن می پردازد و دنیاداری و دنیامداری را تحلیل می کند. سپس موضوع آخرت و راه های اثبات آن را بررسی و در پایان به رابطه ی دنیا و آخرت، تفاوت ها و شباهت های آن ها و تاثیر ایمان به آخرت در زندگی دنیا اشاره می کند.