فلسفه غیبت حضرت مهدی (عج) در میان متکلمان اولیه اسلامی مورد توجه بوده، مخصوصاً شیخ صدوق و شیخ طوسی به تبیین آن پرداخته و آثار مستقلی در این زمینه نگاشته‏اند. در نوشتار حاضر ریشه‏های کلامی این بحث و دیدگاههای متکلمان و دلایل عقلی امامت بحث شده سپس گزیده‏ای از نگرش‏های شیخ طوسی و صدوق و پاسخ‏های آنها به شبهات مربوط به غیبت مهدی ارائه شده است. در ادامه با ذکر شواهد و نمونه‏های تاریخی بسیار از کسانی که عمر دراز داشته‏اند به دفاع از طول عمر امام زمان پرداخته و آنرا خلاف عقل ندانسته است.