شاخة هندی گروه زبان هند و ایرانی، زبانی را دربرمی گیرد که هندی ها پس از جدایی از ایران به کار می بردند. این زبان هر چند در آغاز با شاخة ایرانی خود تفاوت نداشت به تدریج ویژگی هایی به خود گرفت که آن را از شاخة ایرانی خود ممتاز ساخت. هندی های باستان برای این زبان کهن خود واژة سنسکریت را به کار برده اند که اصطلاحا به معنی «پخته، پرورده، فصیح و کامل» است. کتاب حاضر مشتمل بر پنج گفتار است. در گفتار اول زبان سنسکریت و ارتباط آن با زبان های ایرانی و نیز ادبیات سنسکریت مورد بررسی قرار گرفته است. در گفتار دوم آواشناسی زبان و ویژگی های الفبایی و خطی آن معرفی شده است و در گفتار سوم، اسم و صفت، خمیر، عدد، فصل و ترکیب های زبان سنسکریت مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. گفتار چهارم مبتنی است بر نگرشی کوتاه به نحو زبان، و گفتار آخر نیز اختصاص دارد به تجزیه و تحلیل چند متن گزیده از زبان سانسکریت. نویسنده در این گفتار به آوانویسی، ترجمة فارسی و بررسی واژه های متن های گزیده پرداخته است.