کتاب یکی از رمانهای نسبتا کوتاه تقی پور میباشد که داستان تنهایی انسان را بازگو میکند. حوادث کتاب در سالهای قبل از انقلاب در دهه ۴۰ میگذرد در شهری در مرز ایران و شوروی به نام «درگز»، زبان کتاب رنگ فولکلور و محلی دارد و براساس زمینههای واقعی تدوین و داستانی شده است. در تراژدی تنهایی شخصیت اول داستان «خانی» تنهاترین انسان است، در یک کلام زحمت کش و زجر دیده، او از بدو تولد تنها ماند و در طول عمر ملالت بار خود بیمونس و غمخوار و بیهمزبان میزیسته است و جز یک گوسفند یار و همنشین ندارد و بالاخره در تنهایی مطلق جان میسپارد. رمان به دلیل خاطرات خانی که از گذشته خود نقل میکند فضای روانشناختی دارد و براساس بازنوازی ضبطهای گذشته اوست. شخصیت اصلی انسان رنج کشیدهای است که بخصوص هویت جنسی او زیر سوال میباشد و نویسنده در این مورد گرهای را ایجاد کرده و مبهم میگذارد که او زن است یا مرد؟ گرچه در اواسط داستان اظهار میکند که خانی ظاهری زنانه دارد وزنی آبله رو و زشت است، ولی او علی رغم ضربهها و زخمهای روحی، قادر است رفتاری سالم و واکنشهای عاطفی والا داشته باشد؛ و نیاز به محبت و نوازش متقابل در چارچوب امکانات خود که نگهداری از طویله حیوانات. است به فعلیت درآورد. هنگامی که این تنها وسیله نوازش و محمل ابراز عشق از دست خانی گرفته میشود تبدیل به موجودی بیدفاع شده و بإصطلاح فارسی «دق» میکند و میمیرد.