از حدود پایان نخستین سال زندگی، بسیاری از کودکان، فعالیتی که می توان آن را ترسیم یا دقیق تر بگوییم((نگاره گری)) نامید از خود نشان می دهند. در فرهنگ متداول جهان کنونی، ابزار این نگاره گری غالبا یک مداد یا قلم است، اما ممکن است کودک از انگشت، اسفنج، یک تکه زغال، یک تکه گچ، یک تیره چوپ و یا هر شی دیگر نیز استفاده کند. هر چند این نگاره گری یا ترسیم ترجیحا بر صفحه ای از کاغذ نقش می بندد اما ممکن است صفحات کتاب یا سطوح دیگر از قبیل لوازم خانه، دیوارها، پارچه ها و غیره صحنه عمل باشند و تعارض های بسیاری با بزرگسالان به وجود آورند. غالبا تولید لکه های مقدم بر تولید این خطوط یا نگاره هاست.بدین ترتیب، در مبنای ترسیم و حتی قبل از نخستین خط خطی کردن ها و پدیدآوری خطوطی که ظاهرا واجد معنایی نیستند، مجموعه پیچیده ای از رفتارهای حرکتی، توحیدیافتگی های ادراکی و کاربرد اطلاعاتی که از این آثار دوام دار و مشاهده شدنی به منزله تداوم بدن حاصل می شوند، قرار دارد.