"نامگذاری و ضرورت" کتابی است در سال 1980 با متن سه سخنرانی که فیلسوف سائول کریپکی در سال 1970 در دانشگاه پرینستون ایراد کرد و در آن به بحث های نام های خاص در فلسفه زبان پرداخت. در میان فیلسوفان تحلیلی، نامگذاری و ضرورت یکی از مهم ترین آثار فلسفی قرن بیستم به شمار می رود. زبان دغدغه اصلی فیلسوفان تحلیلی است، به ویژه استفاده از زبان برای بیان مفاهیم و اشاره به افراد. کریپکه در نامگذاری و ضرورت چندین سوال را در نظر می گیرد که در فلسفه تحلیلی مهم هستند:نام ها چگونه به چیزهای موجود در جهان اشاره می کنند؟ (مشکل غرض ورزی) آیا همه گزاره هایی که می توان پیشینی دانست، لزوما درست است، و آیا همه گزاره هایی که پسینی شناخته می شوند، به طور تصادفی درست هستند؟ آیا اشیا (از جمله افراد) خاصیت اساسی دارند؟ ماهیت هویت چیست؟ اصطلاحات نوع طبیعی به چه معنا هستند ؟سه سخنرانی کریپکه حمله ای به نظریه های توصیف گرایانه نام های خاص است. کریپکه انواعی از نظریه های توصیف گرایانه را به گوتلوب فرگه، برتراند راسل، لودویگ ویتگنشتاین و جان سرل و دیگران نسبت می دهد. بر اساس نظریه های توصیف گرایانه، نام های خاص یا مترادف با توصیف هستند، یا مرجع آنها به دلیل مرتبط بودن نام با توصیف یا خوشه ای از توصیف هایی است که یک شی به طور منحصر به فرد آن را برآورده می کند. کریپکه هر دو نوع توصیف گرایی را رد می کند. او مثالهای متعددی ارائه میکند که مدعی است توصیفگرایی را بهعنوان نظریهای در مورد چگونگی تعیین مرجع نامها غیرقابل قبول میکند