شهرها صورت ها و نمادهای تمدن هستند. شهر به ما نشان می دهد که ساکنان آن چه کسانی هستند و عالم آنان چه عالمی است، شهرها واگویه وضعیت ها هستند. وضعیت های بشری که مجسد و کالبدی شده اند. شهرها در طول تاریخ هماره یک شکل نبوده اند. مسلمانان برای خود شهرهایی داشته اند که علی رغم تحولات تاریخی و جغرافیایی از نوعی وحدت و اشتراک در مبانی و شکل و کالبد برخوردارند. در غرب جدید و به خصوص در قرن بیستم نیز این وحدت و یک شکلی در شهرهای مدرن قابل رهگیری است. در این کتاب ما به تاریخ شهرها در اسلام و جهان غرب پرداخته ایم و سعی نموده ایم مبانی تفکری شهرها را واکاویم و نشان دهیم که چرا شهرها در این دو عالم به این شکل بوده اند و شکل دیگری نداشته اند.
پرسش و مسئله ما اصالتا پرسش از وضعیت کنونی ایران معاصر و شهرهای آن است. ما نشان داده ایم که اصفهان و نیویورک کجا هستند و سعی کرده ایم نشان دهیم تهران معاصر هیچ جا نیست و دلایل این امر را در پرتو یک مطالعه تاریخی پی گرفته ایم. ما اکنون در تهران بی هویت زندگی می  کنیم و همه شهرهایمان را خودآگاه مانند تهران خواهیم ساخت. چرا ما چنین می کنیم؟ آیا از غلبه مدرنیته بر شهرهایی که قرار است پس از انقلاب اسلامی، دینی باشند چاره ای هست؟ آیا امکان احیای شهرهای اسلامی در بستر تمدن مدرن زده ایران وجود دارد؟ چرا تهران این شکل و کالبد را دارد؟ آیا روزی تهران مانند نیویورک خواهد شد؟... این کتاب درآمدی است تاریخی برای پاسخ به این سوالات.
عطاالله بیگدلی، متولد 1359 تهران است. او دانش آموخته دکتری، گرایش حقوق خصوصی از دانشگاه امام صادق (ع) است. حوزه مطالعات و علاقه او غرب شناسی و فلسفه غرب است و دوره های متعددی را به تدریس تاریخ تمدن غرب و غرب شناسی در دوره های غرب شناسی و زمانه شناسی پرداخته است. او یک سال مسئول دفتر غرب شناسی و چهار سال مسئول دفتر مطالعات حقوقی دانشگاه امام صادق (ع) بوده است.