عرفانِ ایرانی در عالم اندیشه ی ایرانی و اسلامی جایگاهی خاص دارد تا حدی که گویی با آن جهان بینی نوینی از متن این فرهنگ برآمده. عارفان ایرانی مفاهیم و تعالیم اسلام را معنایی تازه بخشیدند تا جایی که بسیاری از دنیاداران بر آنان شوریدند و خود در آتش عشق الهی سوختند. و در این میان سرآمدانی بودند، یکی شان شهید عین القضات همدانی که او را به جرم نوآوری و نوجویی در اندیشه ی رایج، از سر جهل و ترس و احساس خطر، از جایگاهش راندند. باز آرام نگرفتند. پس به دیار خویش همدان بازگرداندندش و بر دار آویختندش. اما هنوز آرام نگرفتند پس «پوست بدنش را کندند و در بوریای آلوده به نفتش پیچیده، سوزاندند و خاکسترش را به باد دادند.» اما از او خلاصی نیافتند. زیرا عین القضات در آثارش زنده ماند و خاصیت آینگیتصویری است که از او پابرجا مانده و می ماند و هرکس به فراخور حال تصویر خویش را در آن می بیند.نجیب مایل هروی، نویسنده و پژوهشگر، متولد سال 1329 در هرات است. وی از سال 1350 در ایران زندگی می کند و پس از طی تحصیلات در دانشگاه فردوسی مشهد، به تحقیق و پژوهش و مطالعه درباره ی عرفان اسلامی و نسخ خطی پرداخته است. مایل هروی همچنین همکاری با آستان قدس رضوی، مرکز پژوهشی میراث مکتوب و بخش تحقیقات کتابخانه ی مجلس شورای اسلامی را در کارنامه ی فعالیت های خود دارد. او در سال 1386 به دلیل تحقیقات گسترده در زمینه ی زبان و تاریخ ایران، جایزه ی ادبی ـ تاریخی بنیاد دکتر محمود افشار یزدی را در مرکز دایرة المعارف بزرگ اسلامی دریافت کرد. این جایزه برای یک عمر دستاورد در جهت خدمت به تاریخ و زبان فارسی اهدا می شود. این برگ های پیر به عنوان اثر برگزیده ی همایش حامیان نسخ خطی کتابخانه ی مجلس شورای اسلامی شناخته شده است.