سرچشمه تحولات مدرن در گرایش به جامعه برای شعر فارسی را می توان در پیوندی عمیق با تاریخ سلسله قاجار و پهلوی اول پنداشت. این پیوند با پادشاهی قاجار، واکنشی به تنگاهای اجتماعی و نقد سنت ها، همزمان با ظهور مشروطه خواهی به عنوان سرآغاز توسعه مدنی و سیاسی در ایران است. آثار ادیبان روشنفکر و تجددخواه عصر قاجار تحت تأثیر جریان های قوی تحول خواهی اجتماعی و اوضاع و شرایط حاکم، به عنوان تأثیرگذارترین روش نفوذ در جامعه وارد حوزه زندگی مردم شد و دغدغه های ایشان را به تصویر کشید. آنچه در کتاب حاضر مورد بررسی قرار گرفته، زمینه های جامعه گرایی در شعر امروز ایران است. نگارنده تلاش کرده تا از نگاهی جامعه شناسانه به شعر معاصر در ایران بپردازد.