"رشد  علمی" در دوران جدید اغلب به عنوان نوعی ترقی و پیشرفت محسوب می شود؛ یعنی اندیشمندان گذشته ها را کنار گذاشته اند و به آینده روی آورده اند. بر اساس تعابیر رایج امروزی، توسعۀ  علمی جدید حاصل نوعی گسست با گذشته بوده و آینده گری نیز با جدایی از گذشته همراه است. درحالی که بررسی تاریخ علم غرب این نکته را آشکار می سازد که پیشرفت علمی بیش تر نوعی تجدید رابطۀ  یک جامعه به گذشتۀ  خویش است تا انقطاع کلی با این گذشته. توسعۀ  علمی، مساله ای است که در ایران به عنوان شرط بقاء ارزیابی شده است. بر همین اساس است که نگارنده در کتاب حاضر به مصاحبه با صاحب نظران عرصه های علم و فرهنگ در ایران پرداخته و الزامات تامین شرط بقای کشور در دوران حاضر را بررسی کرده است تا دریابد که توسعۀ  علمی تا چه حد نیازمند تجدید ساختمان کنونی فرهنگ است و یا این که آیا این تجدید ساختمان باید بر برخی عناصر حاشیه ای فرهنگی تاکید کند و رابطۀ  ما با گذشتۀ  خود را در ترکیبی متفاوت سامان دهد؟ پاره ای از عناوین این مصاحبه ها عبارت اند از: نقش فرهنگ کلاسیک در علم، جایگاه علوم انسانی در تولید علم، نهادینه کردن فرهنگ علم در ایران، علل و عوامل رکود علوم در جهان اسلام، و نقش جوامع ملی در توسعه.