در کتاب نخست، مطیر، حسون، خالو، عباسو و بدریه در آبادان هستند. دشمن قسمت بیش تر شهر را اشغال کرده است و مردم شهر را ترک کرده اند. حسون و مطیر صمیمی هستند و هیچ گاه هم دیگر را تنها نمی گذارند و در این زمان نیز هر دو برای دفاع از شهر می جنگند. پدر به همراه بزش بی قرار است، شوهر او، برادر مطیر شهید شده است. مطیر و دیگران از رحمان، برادر بدریه می خواهند که بدریه را به جای امنی ببرد، اما رحمان بی توجه به امور فقط به فکر خود است و آنها را ترک می کند. در حکایت دوم، دیگران در همان شرایط حکایت اولی قرار دارند و رحمان چهرة دیگر و متفاوتی از خود به نمایش می گذارد. او در این حکایت نماد ایثار، فداکاری و حس مسئولیت است.